Նոյեմբերի-18-ին Սուրբ Երրորդություն եկեղեցում տեղի ունեցավ հարիսայի օրհնություն, որից հետո՝ համայնքային ցնծություն եկեղեցու բակում: «Սեբաստացիներ» ուսուցչական երգչախումբը կատարեց հոգևոր և ծիսական երգեր,ներկայացվեցին գեղեցիկ ծիսական պարեր, այնուհետև բոլորս գնացինք արդեն «Սեբաստացիների» համար ավանդություն դարցած հարիսայի տոնը նշելու:
Կրթահամալիրի մարմարյա սրահում շարունակվեց ծիսական երգն ու պարը, որից հետո գրադարանում բոլորս հավաքվեցինք տոնական հարդարված սեղանի շուրջ և վայելեցինք տիկին Մարիի ձեռքերով եփած շատ համեղ հարիսան:
Ընթացքում նա ներկայացրեց բոլորին՝ հին ու նոր ընկերներին, կիսվեց հետաքրքիր հիշողություններով , Տիկին Վանուհին տվեց հագեցած տեղեկեւթյուններ՝ հարիսայի ծեսի վերաբերյալ, կապված« Մուսա լեռան 40 օրը » հերոսամարտի հետ ,մեներգեց «ԽԻՈ-ԽԱՆԵ (ՏՆԵՆ ԻԼԱՐ)» ծիսական երգը, իսկ կրկներգը երգում էինք բոլորս: Ամեն ինչ շատ հուզիչ էր, հետաքրքիր ու ավանդական…
Մուսա լեռան հարիսան
Մուսա լեռան վրա ինքնապաշտպանության ժամանակ ցորենից ու գառան մսից բացի ուրիշ ոչինչ չկար ուտելու: Ցորենն ու ի փրկություն մատաղ արված գառան միսը ջրով խառնում են իրար և հարում՝ «հարի՛ր սա» կամ «հարիսա»: Վերջին շրջանում ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ն հարիսան ճանաչեց որպես թուրքական ազգային կերակուր:
Երբ Գրիգոր Լուսավորիչը Խոր վիրապից դուրս գալով, գալիս է Վաղարշապատ, վաթսուն օր շարունակ քարոզ է կարդում տեղի հեթանոս հայերին, որոնք հետաքրքրությամբ լսում են նրան։ Աղքատներին ճաշ տալու համար նա հրամայում է գյուղացիներին շատ յուղ ու ոչխար բերել։ Երբ բերում են յուղն ու ոչխարը, Լուսավորիչը մորթել է տալիս ոչխարները. մեծ-մեծ կաթսաներ են դնում կրակների վրա, միսը լցնում մեջը և կորկոտն (ձավարը) էլ վրան։ Այնուհետև նա հրամայում է հաստաբազուկ կտրիճներին՝ խառնել կաթսայում եղած միսը, ասելով՝ հարեք զսա։ Այդտեղից էլ կերակուրի անունը մնում է հարիսա։
Աղբյուրը՝ Գայանե Վարդանյանի բլոգ
